DNA-archiefdienst Atlas Eon 100: 60 PB in capsules zo groot als een pil

Atlas Eon 100 belooft tot 60 petabyte aan data op te slaan in een behuizing met een inhoud van minder dan een liter. Atlas Data Storage introduceert daarvoor een commerciële archiefdienst op basis van DNA en stelt dat de oplossing ongeveer duizend keer zo dicht is als de LTO-10-tapestandaard. Omgerekend komt dat neer op zo’n 660.000 4K-films, en in plaats van rijen tapes werkt het systeem met een compacte set modules met capsules die ongeveer zo groot zijn als een pil.

Klinkt futuristisch, maar de kern is eenvoudig: gegevens worden niet als magnetische sporen vastgelegd, maar als reeksen DNA-letters (A, C, G, T). Dat DNA wordt vervolgens gesynthetiseerd, in beschermende capsules verzegeld en als fysiek medium opgeslagen. Anders dan de gebruikelijke schijven en tapes voor snelle, dagelijkse toegang is dit bedoeld voor de lange adem: materiaal dat bijna oneindig bewaard moet blijven—van culturele collecties en zeldzame bronbestanden tot wetenschappelijke datasets en AI-modellen. Precies daar zit de aantrekkingskracht.

Levensduur is de hoofdboodschap. Het bedrijf zegt dat de capsules vastgelegde informatie duizenden jaren kunnen behouden zonder preventieve verversingscycli en temperaturen tot 40°C verdragen. Ter vergelijking: magneetband wordt in de sector doorgaans periodiek ververst en onder streng gecontroleerde temperatuur en luchtvochtigheid bewaard. Atlas wijst er ook op dat het dupliceren van DNA-archieven eenvoudiger kan zijn, omdat DNA-replicatie in de biotechnologie een gevestigde routine is.

Belangrijk: Eon 100 is geen apparaatje voor thuis dat je via USB aansluit. Atlas verkoopt een dienst voor organisaties; voor nu vraagt het bedrijf geïnteresseerden om contact op te nemen via een formulier op de website, en prijzen zijn niet openbaar. In het beschikbare materiaal worden partners voor DNA-synthese genoemd, zoals Twist Bioscience, een naam die al met prominente projecten rond DNA-datastorage wordt geassocieerd.

Hoe indrukwekkend de cijfers ook zijn, DNA-opslag zal SSD’s of clouddiensten voorlopig niet verdringen: het schrijven en uitlezen van deze archieven is per definitie complex en traag, waardoor de techniek draait om conserveren op de lange termijn en sporadisch terughalen. Tegelijk laat de komst van een commercieel aanbod zien dat DNA-geheugen uit het lab begint te kruipen en voorzichtig een niche verkent waarin dichtheid en duurzaamheid zwaarder wegen dan snelheid.